Tagarchief: Tjeerd Miech

Compensatie

vriendenclubpetra war1

Ik heb de laatste jaren mijn sociale leven wat bijgesteld. Met liefde overigens, maar toch. Het nieuwe gezinsleven houdt me meer thuis dan enkele jaren hiervoor en de energie die er in gaat zitten kan ik maar één keer gebruiken. Zeker op mijn leeftijd. De geest en het lichaam gooien regelmatig een anker uit!

Heel eerlijk gezegd krijg ik door het delen van de columns weer wat in het slop geraakte kontakten terug en daarmee ook de nodige erkenning. Gisteren nog hoorde ik in een praatprogramma op TV dat dit helemaal niet verkeerd is en net zo hoort bij de menselijke behoefte als bijvoorbeeld eten en drinken. Dat stelt me dan wel weer gerust en zo kan ik deze vorm van licht narcisme wel hanteren. Buiten deze externe erkenning kan ik heel goed alleen zijn en soms kan ik mezelf helemaal verliezen in eindeloze solitaire wandelingen of werkzaamheden waarbij ik de discussie met mezelf niet schuw. Bijkomend voordeel daarbij is dat het nooit vervelend wordt of dat ik stil val omdat ik het even niet meer weet. Ik kan trouwens ook alles tegen mezelf zeggen. Dat is anderen echt niet altijd gepermitteerd. Dat hanteer ik niet automatisch. Sterker nog, het is eigenlijk alleen aan mezelf voorbehouden! Ik kan dan echt schelden en mokken en feedback hanteren die er niet om liegt. Wat daaraan soms een beetje gênant is, maar ook gelijk wel erg grappig, dat ik in mijzelf praten niet alleen in mijn hoofd doe maar dat er dus daadwerkelijk een gesprek te volgen is door een toevallig aanwezige passant of toeschouwer. De verbazing op het gelaat van deze deelgenoot van mijn hersenspinsels is goud. Tenminste, als je er zelf om kan lachen en dat kan ik steeds beter. Het werkt in ieder geval altijd wel verhelderend. Ik bespreek met mezelf de zaken waar ik tegenaan loop en kom langzaam, maar zeker, tot oplossingen. Dat deze daarna niet door een ieder gedragen worden brengen me tot nieuwe wandelingen of werkzaamheden en dat maakt de cirkel rond.

Graag ben ik ook gewoon onder de mensen om mijn plaats in het geheel in te nemen. Daarin is nu eigenlijk alleen maar uitbreiding gekomen doordat mijn sociale kring is vergroot. De specifieke interactie is minder geworden maar de hoeveelheid verschillende mensen waar ik mee omga is uitgebreid. Het voelt echter soms als minder. Dit ligt in het feit dat ik me soms schuldig voel over het “in de steek laten” gevoel. Ik geef toe dat dit ook een excuus is om mezelf vrij te pleiten van actie om contact te zoeken. Ik kan gerust stellen dat ik, wanneer dit mij uitkomt, walgelijk lui ben. Als ik er op gewezen word, dat een uurtje per week wat oude banden onderhouden mogelijk is, heb ik feitelijk geen verweer.

De reacties welke ik nu regelmatig krijg op mijn gedeelde columns zijn eigenlijk een compensatie voor mijn gemis. Het is dus ook zo dat ik de stukjes schrijf om wat aandacht te vergaren. Ik schaam me daar zeker niet voor en nodig een ieder uit om vooral te blijven reageren. De balans tussen alleen zijn in mijn eigen gelijk en sociaal zijn en rekenschap nemen van andermans mening en gevoel hoort bij mij. Beide kanten hebben voor- en nadelen en houden me overeind. Het is nu aan mij om dit goed in evenwicht te houden. Pfff wat een tekst. Ik ga even een stukje wandelen.

Wouter Kramer                                                                                                       column 44, 03-09-2015