Europa staat voor enorme uitdagingen. Eén daarvan is de instandhouding van één munteenheid. Omdat de vastgestelde waarde van de Euro niet overeenkomt met de economie en mentaliteit van de verschillende eurolanden, splijt dit het continent. Ik vind het onvoorstelbaar naïef, hoe hier in aanvang door knappe, financiële en bestuurlijke, koppen mee is omgegaan. Op één of andere manier lijkt het erop, dat men in de Verenigde Staten van Amerika dit beter voor elkaar heeft.

Het lijkt me stug, dat er in elke staat van Amerika dezelfde economische welstaat, mentaliteit of groei heerst. Toch wordt de Dollar overal zonder morren gehanteerd. Hoe krijgen ze het daar voor elkaar, dat deze munt overal eenzelfde waarde vertegenwoordigt. Of is dit misschien toch niet zo? Ook daar hebben ze, in het verleden, verschillende munteenheden gehad en zijn ze op een gegeven moment volledig overgegaan op het invoeren van de Dollar. Nu kan ik niet beoordelen of dit zonder slag of stoot gegaan is, maar er lijkt op dat gebied rust in de tent. Enige reuring heeft het loskoppelen aan de goudprijs, begin jaren zeventig, nog wel gehad. Destijds kon je westers geld waardevast inwisselen voor goud. Omdat dit massaal gedaan werd, dacht men in Amerika dat ze door de goudvoorraad heen zouden raken. De opvolging van deze actie is niet adequaat geweest en de financiële consequenties zijn tot op heden wereldwijd nog voelbaar. Mogelijk heeft de Euro hier ook nog veel last van. In Europa dient elk deelnemend land aan de Eurozone, zich te schikken naar de muntwaarde, die centraal wordt bepaald. Dit lijdt geheid tot het uiteenvallen van solidariteit en eenheid. Een zeer interessant gegeven is, dat een sociaaldemocraat uit Noordwest-Europa geen begrip op kan brengen voor de collega uit Zuid-Europa, die het volgens eigen traditie niet zo nauw neemt met de financiële afspraken. Terwijl eerstgenoemde in eigen land van draaikonterij beticht wordt, omdat er zoveel verschillende belangen dienen te worden overwogen. Streng voor de buren en mild voor de eigen familie. Het hemd is nu eenmaal nader dan de rok!

Er wordt inmiddels gesproken over de invoering van een noord- en een zuid Euro. Dit heb ik over de US-dollar nog niet gehoord. Zoals gezegd, verschilt de koopkracht in diverse Verenigde Staten ook. Een huis in Arizona heeft een ander prijskaartje dan in New York. Hetzelfde geldt voor de gemiddelde inkomens van mensen. Schijnbaar hebben ze er in de States iets op gevonden om de rust te bewaren. Amerikanen zijn natuurlijk ook een heel trots volk, die niet zomaar de Dollar laten vallen. Misschien worden wij ook nog trots op onze munteenheid de Euro. Tijd hierin is dus wel een factor. Jammer dat onze beleidsbepalers niet geleerd hebben van de ongelofelijke gevoelige consequenties van de financiële maatregelen uit het verleden. De mensen, die de Dollar losgekoppeld hebben van de goudprijs, leven nog. Dezen hebben de hele gang van zaken op de voet gevolgd en bezitten dus een schat aan informatie en ervaring. Daar was ik toch eerst even langs gegaan, als ik plannen had om de Euro in te voeren. Zo! Ik heb mijn ongenoegen over de vermeende naïviteit van onze beleidsbepalers even kunnen spuien. Binnenkort mogen we weer naar de stembus. Als we door lichtzinnigheid ooit weer geld moeten wisselen, wanneer we naar Zuid-Europa gaan, vind ik dat echt een gemiste kans. Wouter Kramer